Jan Jakub Gräber, który przyszedł na świat 10 czerwca 1664 roku w Gołdapi, zapisał się w historii jako wybitny polski duchowny luterański. Jego życie zakończyło się 3 marca 1729 roku w Królewcu, gdzie pozostawił po sobie znaczący ślad.
Zasłynął nie tylko ze swojej działalności religijnej, ale także jako wydawca pism o tematyce religijnej, przyczyniając się do popularyzacji luterańskich idei w Polsce.
Życiorys
Jan Jakub Gräber był synem Walentego Gräbera, znanego pisarza miejskiego. Jego edukacja rozpoczęła się w szkole parafialnej w Ełku, a kontynuował ją w katedralnej instytucji edukacyjnej w Królewcu. W latach od 1683 do 1688 kształcił się w dziedzinie teologii na Albertynie.
Po ukończeniu studiów, w latach 1689–1696, pełnił funkcję diakona i kaznodziei w polskim środowisku w Giżycku. Następnie, od 1696 roku, aż do 1711 roku, piastował obowiązki diakona, a w latach 1711–1729 był proboszczem polskiej parafii ewangelicko-augsburskiej przy Steindamm w Królewcu. W dziedzinie publikacji, Gräber zasłynął z wydania drugiego, rozszerzonego nakładu polskiego kancjonału autorstwa Skrodzkiego i Mortzfelda (Królewiec, 1708). To wydanie spotkało się z krytyką z powodu wielu błędów drukarskich, które Gräber naprawił w erracie opublikowanej w 1710 roku.
W 1727 roku, autor wydał zbiór pieśni, które osobiście przetłumaczył. Ponadto, pracował nad nową edycją Biblii w języku polskim, jednakże projekt ten ostatecznie nie został zrealizowany. Jan Jakub Gräber był również znany ze swojej licznej rodziny; zawierał małżeństwo trzykrotnie i był ojcem łącznie dziewiętnastu dzieci.
Oceń: Jan Jakub Gräber